Wednesday, November 05, 2008

اطلاعات آبادي هاي ميانه



اطلاعات آبادي هاي ميانه

1. اؤرتولو (اكرم آباد) : (20 ج.غ ، 1375) طبيعت: تپه اي ، دره هاي ائشكك بولاغي(ج.شر) و حاجي قولو(ج). اؤرتولو در تركي يعني پوشيده شده و پرده دار. اؤرتو = پرده.
2. اؤرونجك : (52 ش.غ ، 1565) طبيعت: دره اي ، رود تركمنچاي(شر) ، دره قندرقه (ش.غ). اؤرونجك يا هؤرونجك يعني بافته شده و منسجم شده. اؤرمك صورت قديمي هؤرمك است ، چنانچه اوركمك و آچا ، هوركمك و هاچا شده است.
3. اؤللوجه : (60 ج.شر ، 1740) طبيعت: دره اي ، سوتو داغي(ج.شر). آنرا اولياجه مي نويسند. اكنون خالي است. امامزاده "امامزاده" اي نيز در آن بنا شده بود كه نسبش معلوم نيست. شايد نام اصلي آن ائولوجه يعني كم خانوار باشد.
4. اؤنلوك : (13 ش.غ ، 1325) طبيعت: تپه اي ، تير چايي(ش.شر). اؤنلوك يعني سپر يا پيشاني بندي كه طلايه داران و پيش قراولان جنگها بر سر خود مي بستند.
5. ائيوره : (29 ش.غ ، 1820) طبيعت: تپه اي ، تيرچايي(شر) ، مليك دره سي(ش.غ) ، آل دره سي(ش.غ). ائيوره شايد در اصل ائويره به معني برگشته شده و تغيير يافته است و شايد آبادي زماني مكانش تغيير يافته است.
6. ابابين : (70 ج.شر ،1640) طبيعت:دره اي،كجل¬داغي(ش.شر)،تپه هاي آجيش-گؤزو(ج.شر)و گونئي(ش)،بادامليق¬دره¬سي(ش.شر).
7. ابك : (24 ج.غ،1380) طبيعت: دره اي ، قارلانقوچاي(2/ج). ابك كه بصورت ابه نيز گفته مي شود ، در تركي معناي «چوخور» مي دهد ولي «ابه¬چي» ماما را گويند.
8. آت دره¬سي : (46 ش.غ ، 1540) طبيعت: دره اي ، شهر چايي "شهر چايي" (2/ج) ، آت دره سي(شر). آت دره¬سي در تركي يعني دره اسب.
9. آچاچي : (7 ج.شر ، 1050) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن چايي(شر) ، قارلانقو "قارلانقو" (2/ش)، كوههاي قيز قالاسي(5/ج) ، قافلانتي "قافلانتي" (4/ج) ، قيزيل سحران(3/ج.شر). آچاچي در اصل آچاچاي است و «آچا» در تركي شكلY را گويند و اين صفت بخاطر قرارگيري آچاچي بين دو رودخانه اطلاق شده است.
10. احمدآباد خانليق : (52 ج.شر،1760) طبيعت: دره اي.
11. احمدآباد گروس : (47 ج.شر ، 1628) طبيعت: دره اي ، دره كهريز قويجاق(1/غ).
12. آراز : (45 ج.شر ، 1108) طبيعت: دشتي ، رود قيزيل اوزن(شر)،رود آجي¬چاي(ش) ، تپه اوجاق¬وئردي(ج.غ). آراز در اصل ار(جوانمرد و پهلوان) + آز(نام قومي) است و به معناي جوانمرد قوم آز معنا مي دهد.
13. آربات : (5 شر ، 1060) طبيعت: دشتي ، رودهاي قيزيل اوزن (2/ج.شر) و قارلانقو "قارلانقو" (ج). آربا در تركي برابر و مساوي را گويند.
14. آرموداغ : (62ش.شر ، 1700) طبيعت: دره اي ، گرمه "گرمه" ¬چايي "گرمه چايي" (1/غ) ، كوه بوزقوش "بوزقوش" (4/ ش) ، تپه كهلين(شر). شايد نام اصلي آبادي آرمود + داغ است كه بخاطر تلاقي حرف دال يكي از آنها حذف شده و معناي كوه داراي گلابي را مي دهد و چنين هم هست.
15. آستاناجئيين : (77 ج.شر ،1810) طبيعت: دره اي ، قوربان¬داغي(غ)، تپه تيرجان(ش.غ). امامزاده "امامزاده" هاي علي و محمد در آنجاست.
16. اسلام¬آباد : (2 ج.شر ،1060) طبيعت: دشتي ، قارلانقوچاي(ش) ، شهرچايي "شهرچايي" (ش ـ ش.غ) ، آيدوغموش چايي(ش ـ ج). نام اصلي آبادي ، راه آهن "راه آهن" است.
17. آسلان قالاسي "قلعه" : (69 ج.شر ،1780) طبيعت: دره اي ، كوههاي گونئي(ش) و قاريشقا(ش.غ) ، تپه قالا قاباغي(ج). آسلان در تركي شير است.
18. آغ توره : (49 ج.غ ،1700) طبيعت: پايكوهي ، قارلانقوچاي(2/ش) ، آغ توره داغي(1/ش) ، كمره داغي (ج) ، دره تاتستان (شر). آغ و قارا در تركي تنها به معناي سفيدي و سياهي نيست بلكه معناي پهناوري(آغ) و بزرگي و قدرتمندي(قارا) نيز مي دهد. آباديهاي زيادي در ميانه بصورت نظيره با اين دو عنوان آمده اند. مانند: آغ بولاغ و قارا بولاق و يا آغ توره و قارا توره. از طرفي «تَوَره» يا «تَوَرك» در تركي به پارچه بستن دور انگشت و يا گرد كردن چيزي مي گويند. احتمالاً در اينجا شكل گرد آبادي مورد نظر است.
19. آغ دره : (38 ج.غ ،1600) طبيعت: تپه اي ، كوه آغ دره(2/شرـ ش) ، آغ تپه(ش.غ). در اينجا آغ معناي وسيع و گسترده دارد.
20. آغجا قيشلاق : (23ج.شر ،1090) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن (شر) ، كان سنگ ساختماني (4/ش.غ).
21. آغجا مئشه : (49 ج.غ ،1800 ) طبيعت: تپه اي ، سيد داغي(شر) ، علي اصغر داغي(1/ج.شر). آغجا در تركي به سكة نقره اي و هرچيز سفيد مي گويند و مئشه معناي جنگل دارد. لذا آغجا مئشه يعني جنگل داراي نقره.
22. آغچا دربند : (21 ش.غ ، 1520 ) طبيعت: دره اي ، درة آغچا دربند(ش). آغچا در اينجا به معناي سفيد نيست بلكه معناي شكل ناوداني مي دهد. همانطور كه در تركي «آغ» به قسمت پاچه شلوار گويند. دربند نيز جاي بن بست را گويند. اين روستا هم چنين حالتي از نظر جغرافيائي دارد.
23. آغكند : (60 ج.شر ،1690) طبيعت: قاينال كهريزي(ش) ، كوههاي بلند طاهري و توره(ج) ، اينچه دره(ج) ، تپه هاي كؤهمه پوشته (ش.شر) ، داشلي(شر) ، چالي بولاق(ج.غ) ، تاپ(ش.غ). آغكند يعني آبادي وسيع نه آبادي سفيد. اين آبادي مركز بخش كاغذكنان "کاغذکنان" است و اکنون شهر است. نام كهن آن آغجاكند بوده است. آغجا يعني سكه نقره اي.
24. آغوئرن : (20 غ ،1560) طبيعت: دره اي ، قاراسو دره¬سي(شر). آغوئرن در اصل آغي وئرن است كه «آغي» در تركي پارچه حرير و ابريشمي را گويند. پس آغوئرن يعني کسي که حرير (به عنوان هديه و ...) داده است.
25. آغيل : (43 ج.غ ، 1489) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(ج) ، شوربولاق داغي(ش) ، كوه قاوول داشا(ش.شر)، سيد دره¬سي(ش).
26. افشار : (29 ج.شر ،1220) طبيعت: تپه اي ، رود فصلي افشار "افشار" (ج) ، چوبان قاياسي و قيز قاياسي(ش.غ). افشار يا اووشار واژه اي تركي به معناي مرد جنگجو است. اين آبادي داراي اصطلاحات و مثلها و حتي گويش منحصر بفردي است و از اقوام اصيل منطقه محسوب مي شوند.
27. افضل : (44ش.شر ،1810) طبيعت: بر كوهي ، رود بناروان(غ) ، بولاق دره سي(شر).
28. اكبرآباد : (87 ش.شر ، 2237) طبيعت: دره اي ، چال داغ(ش/ج) ، آيلي¬داغ(ج.غ) ، دره هاي قارا بولاق "قارا بولاق" (ش.شر) و شيخ نوروز (ج.غ). اين آبادي در بلندترين نقطه منطقه قرار دارد و بعنوان بام ميانه مي تواند نام بگيرد.
29. آلا داد : (50 ج.غ ،1730) طبيعت: دره اي ، حسن دره¬چايي (غ) ، كمرداغي (ش) ، دربند داغي (ش) ، كامال دره¬سي(ج.غ). نام آبادي آلا داد يا آلا تات است ولي الله داد هم مي نويسند.
30. آلاتيمور : (48 ش.غ ،1730) طبيعت: دره اي ، دره¬هاي دربند(2/شر) و خارابا (3/ش.شر). واژه كهن تركي«تيمور» بصورتهاي مختلف تمور ، تمير و در شكل جديد بصورت دمير(آهن) آمده است و آلاتيمور يعني آهن خاكستري. اين عنوان بخاطر تپه هاي آهني اطراف آبادي است.
31. آلينجاليق : (19 ش ، 1448) طبيعت: تپه اي ، کله¬مزچايي(ج.غ) ، تپه ميرزاعلي خان(ش.غ) ، قالا تپه(ج). آلينجاليق در تركي به پيشاني بندي گويند كه غالباً طلايه داران و پيش قراولان جنگها بر سر مي بستند.
32. اميرآباد : (31ش.شر ، 1220) طبيعت: پايكوهي، گرمه "گرمه" چاي(غ) ، علي داغي(ش.شر) ، دره خوبستان و قاراجا(ش.شر).
33. اميرآباد : (9 ج.غ ، 1098) طبيعت: تپه اي ، رود آيدوغموش(ج).
34. آنداري(آش) : (60 ج.شر ،1500) طبيعت: دره اي ، كوههاي هردول(ش.شر) ، اوخلو(ج) ، ارگنه(ج.غ) ، تپه ميلاندار(ش.شر). آنداي در تركي هم قسم و هم پيمان و يار وفادار را گويند. شايد نام آبادي در اصل آنداي اري(آندايري و آنداري) باشد به معناي جوانمرد هم پيمان. شايد هم در اصل آنديري به معناي يادگاري باشد.
35. آنداري(يو) : (61 ج.شر ،1770) طبيعت: دره اي ، كوه ارگنه(ج).
36. اوستور : (26ش.شر ،1000) طبيعت: دره اي ، رودهاي قيزيل اوزن(ج) و باغ دره سي(ج) ، كوههاي ان¬وئرن (3/غ) و دميرچي (1/شرـ ش) ، گردنة الند(2/ش) ، آق دره(2/ش.غ). اوستور در اصل اوست + اور است كه اوست به معناي فوق و بالا است و اور در تركي به معناي فرهنگ است و اوستور به معني فرهنگ متمدن درمي آيد ولي بخاطر قاعده تركيب كلمه ثقيل و خفيف هر دو به ثقيل تبديل شده و از شكل حقيقي خارج شده است. اگر صدها اثر باستاني منطقه مربوط به جنگ مادها و مانناها را باور كنيم ، اين نام را هم برازنده اين آبادي خواهيم دانست.
37. اوشنار : (36 ش.غ ، 1695) طبيعت: تپه اي ، داراي نهر ، تپه گرده¬جه(1/ش). شايد در اصل اوچ نار(سه انار) باشد.
38. آيدمير : (43ج.شر ،1310) طبيعت: تپه اي ، آيدميرچايي(ج) ، دالاق تپه(3/شر). آي دمير در تركي به معناي فلز شفاف است.
39. ايده¬لي (20 ج.غ ،1360) طبيعت: دره اي ، آيدوغموش "آي دوغموش" چايي(غ ـ ش.غ) ، تپة ساريلار(شر). ايده¬لي يعني جاي سنجد دار.
40. آيدي گؤز : (44ش.شر ،1640) طبيعت: بر كوهي ، آلكا دره(1/ج). شايد آيدي گؤز در اصل آيدين گؤز به معناي چشم حقيقت بين است.
41. ايشلنده : (30 ش ، 1887) طبيعت: بركوهي ، کله¬مزچايي (غ) ، قاراقوشا تپه (ج.غ) ، قوروچاي (شر) ، سامان دره¬سي (ش.غ).
42. ايشله "ايشلق" : (22 ش.غ ، 1565) طبيعت: تپه اي ، تيرچايي (شر) ، چمن¬چاي دره-سي (ش.غ) ، قانلي¬دره (ج.غ) ، قنبر تپه(ش). بزرگان زيادي در سده هاي پيشين از اين آبادي برخاسته اند. به تحريف آنرا ايشلق گويند.
43. باتلاق : (50 ش.شر ،1930) طبيعت: دره اي ، آيلي داغ(ش) ، چال داغ و عباس داغ(ش.شر).
44. بادلو : (35 ج.شر ،1550) طبيعت: دره¬اي ، كند دره¬سي(ش.شر) و كهريز قويجاق دره-سي(ج.شر).
45. باش بولاق : (67 ج.شر ،1810) طبيعت: دره اي ،كوه ارگنه (ش.شر) ، تپه هاي داشلي (ج.غ) ، اندرود (ش.شر) ، آغكند (ج.غ).
46. باشسيز (تيرآباد) : (74 ش.غ ،1710) طبيعت: دره اي. باش در تركي غير از معناي سر ، معناي رئيس هم مي دهد و از باشسيز معناي بي سرپرست نيز افاده مي شود. شايد زماني اين آبادي كدخدا نداشته است.
47. باشماق : (35 ج.غ ،1560) طبيعت: دره اي ، رود فصلي باشماق(شر) ، شيرشيرداغي(ش) ، كوه آغ¬دره (ج) ، تپه آغ¬كمر(ش) ، دره آغ¬سو(ج.شر).
48. باغ دره¬سي (31ش.شر ، 1255) طبيعت : بر كوهي ، رود باغ دره¬سي(غ) ، قاراداغ (ش.شر) ، گردنة الند(ج.شر) ، قارا دره(ج).
49. باغچيقاز(آش) : (30 ج.شر ،1370) طبيعت: دره اي.
50. باغچيقاز(يو) : (35 ج.شر ،1600) طبيعت: دره اي. باغچي قاز يعني غازي كه مدام به باغ مي رفته است.
51. باكري : ((!) ،800) طبيعت : پايكوهي ، معتدل ، قيزيل اوزن(ش) ، كوههاي دره جهنم (غ) و چاي داغي (ج.شر) ، دره هاي وش(ج) ، آغا محمد(غ) ، باغچا دره(ج.شر).
52. بالسين شريف آباد(سليمان) : (64 ش.غ ، 1702) طبيعت : دره اي ، رودهاي هيدي¬چاي و بالسين(شر) و قوروچاي "قوروچاي" (غ) ، دره اكر(ج.شر).
53. بالليجا : (26 ش ، 1725) طبيعت: تپه اي ، رود آغچاي(شر) ، تپه آيي يالي(ش) ، چاي دره و قورماق دره (ش) ، قوروچاي دره¬سي "قوروچاي" (غ). بالليجا در تركي يعني كمي عسلي يا جائي كه عسل دارد.
54. باليسين (27 ش.غ ، 1737) طبيعت: تپه اي ، تيرچايي(ج.غ) ، دره قوروچاي "قوروچاي" (شر). ريشه باليسين همان بال(عسل) است. بالسين زماني مركز توليد عسل منطقه بود.
55. بايات (آش.) : (34 ش.غ ،1740) طبيعت : تپه اي ، آغ دره(ج.غ) ، آليق دره(ش.شر) ، بؤيوك دره(ش) ، قيزيل قايا (ش.شر) ، تپه نال تيكن(غ). واژه كهن بايات در تركي يعني خدا. ضمناً نام يك قوم تركي هم بود.
56. برزليق : (38 ش.غ ،1720) طبيعت: تپه اي ، دره پالچيقلي(ش).
57. برزليق قيشلاغي : (36 ش.غ،1630) طبيعت: بركوهي ، بولانيق چاي(شر)،
58. برزي : (37 ش.شر ،1900) طبيعت: پايكوهي ،گرمه چاي(ج) ،كوههاي بوزقوش(ش.غ) ، سيراداش(غ) ،آلماليق(غ) ، گزه¬لر(ش) و برزي دره¬سي(ج).
59. برنليك(آش.) (مددخان) : (24 ش.شر ،1260) طبيعت: پايكوهي ، دره تيله¬ني(غ) ، وانا دره(ج.غ).
60. برنليك(يوخ.) (حسين¬خان) : (26 ش.شر ،1280) طبيعت: بركوهي ، سولو دره و ناي دره (ش.غ).
61. بسري (بسيط) : (80 ش.شر ،1950) طبيعت: دره اي ، آت كيشنه¬ين داغ(ج) ، آت كيشنه-ين دره(غ/ ج.غ) ، گلين¬داشي¬داغي(ج.غ) ، دره قطعات (ش/ ش.شر). آنرا بسيط هم مي نويسند. بسري يا بسرير در تركي انتها را گويند و شايد بخاطر اينكه در انتهاي ميانه(80 كيلومتري شمالشرق) قرار گرفته است ، بدين اسم درآمده است.
62. بلوكان : (49 ش.غ ،1880) طبيعت: دره اي ، كوههاي هاچا قايا(ش.غ) و عباس قالاسي(ش.شر).
63. بناروان (قيرخ بولاق) : (45 ش.شر ،1950) طبيعت: پايكوهي ، رود فصلي بناروان (شر) ، قارداش داغي(ش.غ) ، قوزئي داغ (ش) ، آغ تپه (ش.شر) ، تنگه دربند بناروان (ش) ، گئجه دره (شر).
64. بنيادآباد : (39 ش.شر ،1910) طبيعت: بركوهي ، كوه گاوسر(ش.غ):
65. بهمن آباد "بهمن" :(36 ج. شر ،1850) طبيعت: دره اي ، قاراداغ (ج.شر) ، قاراوول تپه¬سي(شر). احتمالاً نام آبادي در اصل بئيين آوا است كه بئيين در تركي مغز و مركز چيزي را گويند و اين آبادي هم در ميان كوهها قرار دارد.
66. بوداق بيگ : (28 ج.غ ،1380) طبيعت: پايكوهي ، آيدوغموش(ج) ، كوههاي چپ چپ(ج.شر) و قاشقا بولاق(شر).
67. بوداقلي (دنبلي) : (68 ج.شر ،1480) طبيعت: دشتي ، معتدل ، قارا تپه(ش.غ).
68. بورانقار : (35 ج.شر ،1650) طبيعت: دره اي ، قاريشقا داغي(شر) ، تپه هاي آت ميداني(ش.شر) و كلوچه گديك (ج.شر). بوران در تركي يعني باد تند و بهم پيچنده. بوران قار يعني برف بوراني و کولاکي.
69. بورون : (20 شر ،1160) طبيعت: پايكوهي ، قيزيل اوزن(غ) ، اميره داغ(شر) ، اؤكوزداغي(ج.شر). بوُرون(Burun) در تركي يعني تاب خورده و انحراف مسير داده ولي بورون (Borun) يعني پوشيده شده و پنهان شده.
70. بورونجك : (19 ش.غ ، 1335) طبيعت: تپه اي ، رود بودانليق(نقلان) (ش) ، شور دره(ج). بورونجك در تركي يعني پرده نشين و روي پوشانده.
71. بوغورآوا : (56 ش.غ ،1630) طبيعت: دره اي ، رود فصلي تيرآبادچايي از داخل آبادي مي گذرد. بوغور يا بوغرا لقب شاهان قراخانيان بود. به شتر نر و حتي گاو نر قوي هم مي گويند.
72. بولانليق : (40 ج.غ ،1450) طبيعت: تپه اي ، قار اولان تپه(ش.غ) ،كان گچ(ج.غ). بولانليق يعني آغشته شده(مثلاً در گل و لاي).
73. بوله تيمور : (23 ش.غ ،1900) طبيعت: تپه اي ، قوروچاي(غ) ، قاباق تپه(ش) ، دربند دره(ش) ، كوههاي قاسيم چاپان و گن دوش (ش) ، اوجاق داغي (ش.غ). نام آبادي در اصل پوله تيمور است. پوله¬مك دم دادن و تيمور همان دمير(آهن) است.
74. بيجرلي : (48 ش.غ ،1560) طبيعت: تپه اي ، شهرچايي(ج.غ) ، تپه قارقارداشي(ش.شر). بيجر يا بيجار در تركي يعني برنجزار.
75. بيجوان : (53 ش.غ ،1600) طبيعت: دره اي ، رود فصلي بيجوان چاي ، دره بيجوان چاي(ج).
76. بيگ بولاغي : (26 غ ،1770) طبيعت: تپه اي ، ساري¬داغ(ج) ، اوچ تپه (ش).
77. پاواريس (41 ش.شر ،1670) طبيعت: تپه اي ، كوههاي قاراج اؤلن (ج.غ) و كند دؤشو(ج) ، تپه هاي كمر(ج.شر) و قاراوول (ش) ، غار مختار(ج).
78. پورسوقلو (24 ش.غ ،1600) طبيعت : تپه اي ، شهرچايي(ش) ، باخ داغ(ش) ،كلك تپه(ش) ، قاراول تپه(ج). پورسوق حيواني است كمياب به اندازه روباه كه هرچه به او چوب بزنند ، در او كارگر نيافتد چون بادي در پوستش ايجاد مي كند.
79. تئليم كندي : (42 ج.غ ،1700) طبيعت: پايكوهي ، پيرداغي(غ/ج.غ) ، آغ كمر تپه-سي(ش.شر). تئليم در ترکي فراواني است.
80. تارين : (45 ش.شر ،1610) طبيعت: بركوهي ، تارين چايي يا فينديقلي چايي(ج) ، ساري دره(ش.شر). تارين يعني زراعت.
81. تازه كند : (41 ج.شر ،1700) طبيعت : دره اي ، قاراداغ (ج.غ) ، دميش دره (شر) ، بهمن "بهمن" آباد دره¬سي(غ/ج).
82. تازه كند پوروج : (41 ش.شر ، 1833) طبيعت: تپه اي ، رود فصلي بناروان(شر).
83. تازه كند دووانليق : (22 ش.شر ، 1132) طبيعت: تپه اي ، گرمه چاي(شر).
84. تالوار بولاغي : (30 ج.غ ،1420) طبيعت: تپه اي. تالوار در ترکي کهن کلبه دهقان و کشاورز در مزرعه را مي گفتند.
85. تاوا (طوق) : (39 ج.غ ، 1500) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش چايي(ج) ، كمره داغي(ج.غ) ، آغجا مئشه دره¬سي (ش.غ) ، ياپراق تپه (ش.غ) و كابلاي ابراهيم تپه¬سي(ش) ، معدن سنگ ساختماني(ج). تاوا يا تابا در تركي كه بصورت تابه وارد فارسي شده است و بمعناي جاي فراخ و صاف است. آنرا به تحريف طوق مي نويسند. علما ، دانشمندان و تحصيل کرده هاي فراواني از اين آبادي برخاسته¬اند.
86. تاووزلو (طاوسلو) : (51 ش.غ ،1810) طبيعت: دره اي ، كوسالار داغي(ش.شر) ، دول دره¬سي(ج.غ) ، تووزلو دره (ج) ، تپه هاي ديك داش (غ) و چاخماق داشي(شر).
87. تجه¬ره : (66 ش.شر ، 1780) طبيعت: بركوهي ، گرمه چاي(غ) ، چينير داغي(ج.غ) ، پيسلر دره¬سي(ج.غ). تجه¬ره در تركي بازار و محل خريد و فروش را گويند. شايد روزي اين آبادي محل خريد و فروش منطقه بوده است.
88. تجه¬ره چاي : (26 ش.غ،1712) طبيعت: تپه اي.
89. ترك : (31 ش.شر ، 1525) طبيعت: گرگه چاي(شر) ، تپه عمران(ش) ، قارا تپه(ج) ، نرگيز دره(ش) ، ديزج دره (شر) ، داشلي دره(ش) ، ناي دره(ج). ترك در تركي به معناي پشت و عقب است. شهر ترك نيز در پشت تپه هائي است كه به يكباره با اين آبادي رودررو مي شويم، کاشغري هزار سال پيش نام اين آبادي را در لغات الترک آورده است.
90. تركمنچاي : (48 ش.غ ، 1635) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ج) و تركمنچاي(داخل) ، كوههاي سوسوز يورد و يالان توكان.
91. ترناب : (53 ش.شر ،1470) طبيعت: تپه اي ، رودهاي فينديقلي(غ) و گرمه چاي(شر) ، دره¬هاي بولاق (شر) ، قرونو (ج.شر) ، اوزون دره(ج.غ) ، چوبان تپه¬سي(غ). ترناب در تركي يعني ريواس تازه (تزه اوشقون).
92. تنديرلي : (79 ش.غ ،2030) طبيعت: بركوهي ، دره قوتورسو(ج) ، مسله تپه(ش) ، بزمرده تپه سي(ج.غ).
93. توپ قارا : (20 ش.شر ،1060) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(ج).
94. توختاميشلي : (52 ج.شر،1750) طبيعت: دره اي. توختاميشلي يعني صحت يافته. اشتباهاً آنرا تاختاميشلي(تختمشلي) مي گويند.
95. توشمانلي : (68 ش.شر ،1700) طبيعت: دره اي ، رود فصلي بيگيم جان(ش.شر) ، بوزقوش(ش/غ) ، تپه هاي مليك(ج.غ) و باقر يوردو(ش) و توپاتلاق(شر) ، قوزئي دره(ج.غ) ، سولو دره (ش.شر) ، گردنه باش كلكلي(ش.شر). توشمان يا دوشمان در تركي از مصدر دوشمك(افتادن ، درافتادن) و پسوند مان(زياد) برگرفته شده است كه معناي خيلي درافتاده و لج كرده مي دهد كه بصورت دشمن وارد فارسي شده است. توشمانلي = دشمن دار.
96. توغاي : (32 ج ،1170) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(شر) ، تپه آلاقاپي(ش). توغ كلمه اي تركي به معناي حلقه و گرد است كه بصورت طوق وارد فارسي و عربي شده است. توغاي يعني ماه هلال. تاماي و ساراي(سارا) هم معناي ماه كامل دارد.
97. تووين : (72 ج.شر،1580) طبيعت: دره اي ، كوههاي كنگرستان(شر) و هردول(ش) ، تپه تيره¬جان(ج.شر) ، دره دگيرمان(غ/ج).
98. تووين : (73 ش.شر،1820) طبيعت: دره اي ، گونئي داغ(ش) ، قوزئي داغ(ج) ، دربند دره(ج). نام آبادي در اصل تويون يا دويون به معناي گره است كه بخاطر گره خوردن آبادي با كوهها و دره هاي اطرافش است.
99. جئيران بولاق : (51 ش.غ ،1550) طبيعت: دره اي ، رود جئيران بولاغي ، دره¬هاي اوره(شر) و آرخاش(ج.غ) و قارا قوش(ج.غ).
100. جعفرآباد : (19 ش.غ ،1580) طبيعت: تپه اي ، كند دره سي(ش).
101. جمال آباد : (32 ج.شر ، 1235) طبيعت: تپه اي. كاروانسراي قديمي جمال آباد در آن قرار دارد. جهانگردان اروپائي از اين آبادي بنام جامالآوا نام برده اند و از كاروانسراي آن تمجيد كرده اند. زماني بر سر راه جاده ابريشم نام و اعتباري داشت.
102. جووانديز (جهنديز) : (10 ش ،1260) طبيعت: دره اي ، كله¬مزچاي(غ) ، قاراوول تپه-سي(ش.شر) ، گن¬دره(ش.شر).
103. چاخمير : (44 ج.غ ،1700) طبيعت : تپه اي ، آغ توره داغي(ش.غ) ، چاخمير تپه-سي(ش). چاخمير معناي چخماق مي دهد.
104. چاناق بولاق : (35 ش.غ ،1580) طبيعت: تپه اي ، تپه دوشان سره(ش). چاناق معناي بشقاب گود ، پيمانه و حدقه چشم دارد.
105. چاي تالوار : (25 ج.غ ،1320) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(شر). تالوار به کلبه کشاورز در مزرعه گويند.
106. چاي يئنگه آباد : (7 ج.غ ،1090) طبيعت: تپه اي ، قارلانقوچاي(ش). يئنگه آباد يعني آبادي دوقلو که مراد داغ يئنگه آباد است.
107. چرن : (34 ش.غ ،2040) طبيعت: بركوهي ، تيرچايي(شر) ، دم داغ(ش).
108. چوپوقلو : (27 ش.غ ، 1397) طبيعت : دره اي ، داراي نهر.
109. چورور (چورو) : (35 ش.شر ، 1660) طبيعت : دره اي ، تپه بابايالي(غ) ، چاي دره(غ).
110. چولاقلي : (38 ج.شر ،1380) طبيعت : تپه اي.
111. چيتاب آغاكريم (قايين قالا) : (18 ش.شر ، 1093) طبيعت : دره اي ، گرمه چاي(شر) ، قالا تپه¬سي(ج).
112. چيتاب حسين خان : (19 ش.شر ، 1097) طبيعت : دره اي ، گرمه چاي(غ) ، تپه هاي سنگر(شر) و مسله(ج.شر).
113. چيركينلي : (25 ش.شر ، 1167) طبيعت : دره اي ، گرمه چايي(غ) ، كوزه تپه(غ) ، قاراوول تپه¬سي(ج.غ).
114. چينار (18 ش.غ ، 1405) طبيعت : تپه اي ، تيرچايي(شر) ، كريم تپه¬سي(ج.غ) ، قانلي-دره(ش.غ). امامزاده محمد در آنجاست.
115. حاج خليل (81 ش.شر ،2000) طبيعت : دره اي ، كوههاي بالي و توزدو(شر) ، شوش(ش) ، موزانقان(ش.غ) ، گلين داشي(شر) ، قوش داغي(ج.شر)
116. حاج محمودلي : (65 ج.شر ،1560) طبيعت : دشتي ، قيزيل تپه (ش).
117. حاج همتلي : (39 ش.شر ،1720) طبيعت : تپه اي ، رود فصلي بناروان(شر) ، تپه عمران (شر) ، دره غيبعلي(شر).
118. حاج يوسف (آش.) : (72 ش.شر ،1740) طبيعت : دره اي ، كوههاي ولي(شر) ، كمره(ج.شر) ، گونئي(ش.غ).
119. حاج يوسف (يوخ.) : (71 ش.شر ،1850) طبيعت : دره اي ، ولي داغ(ش.شر) ، كمره داغ(شر) ، گونئي داغ (ش.غ) ، قيرميزي دولاي تپه(ش.غ).
120. حاجي مير : (53 ج.شر ،1730) طبيعت : دره اي ، دره آشاغي بولاق(ج) ، تپه هاي گونئي(ش.غ) و اؤكوز اؤلن (ش.شر) و كؤهنه پؤشته(ج). امامزاده "امامزاده" اي به نام امامزاده محمد در آن واقع است.
121. حسن آباد : (33 ج.شر ، 1556) طبيعت : تپه اي.
122. حسن¬خان¬باغي: (39 ش.شر،1660) طبيعت: دره اي ، كوههاي قاراوول(ج.غ) ،كندوش(ش) ، پؤشته(ج.شر) ، قاراج اؤلن(ش.غ).
123. حلاج (آش.) : (46 ج.غ ،1290) طبيعت : دره اي ، آجي چاي(ش) ، مسيل قبله بولاغي(ش).
124. حلاج (يوخ.) : (40 ج.غ ، 1395) طبيعت : دره اي ، قاراداغ (غ) ، داشليق داغ(ش.غ).
125. خئيرآباد (68 ج.شر ،1630) طبيعت: تپه اي ، قارا قايا (ج). اين آبادي داراي قلعه باستاني است.
126. خاتاب (قاتاب ـ خطب): (12 ش.غ ،1210) طبيعت : دره اي ، شهرچايي(ش).
127. خاتين آوا : (43 غ ،1880) طبيعت: تپه هاي قارا يئل (شر) و قاباق (ج.غ) ، دگرمه دره(ج). خاتين ، قادين و خانيم در تركي هر سه بمعناي زن است که بصورت خاتون و خانم به فارسي هم رفته است.
128. خان يوردو : (9 ج.شر ، 1275) طبيعت: دره اي ، ديم داغي(ج.غ). خان يوردو يعني خانه و ييلاق خان.
129. خانقاه : (45 ش.شر ، 2015) طبيعت : دره اي ، اوجوداغ(ش).
130. خلف : (65 ج.شر ، 1870) طبيعت : دره اي ، تپه برج(ش). امامزاده "امامزاده" داود در اين آبادي قرار دارد.
131. خليفه باغي (20 ش.شر ،1110) طبيعت : دره اي ، گرمه چايي(غ) ، دره خلفه باغي(شر).
132. خليفه كمال (59 ج.غ ، 1795) طبيعت: تپه اي ، رود فصلي حسن دره(شر/ش.شر) ، كوههاي ساري قميش (ج/ج.غ) و بزني¬داغ (ش) و دربند(ش.شر) ، گونئي تپه(ج) ، زيريشكلي دره (غ) ، حسن دره¬سي(ش).
133. خليفه¬لي (31 ش.غ ، 1876) طبيعت: بركوهي ، تيرچايي(ج.غ) ، اوروج دره سي(ج.شر).
134. خوجا غياث : (43 ش.غ ،1540) طبيعت: دره اي ، ورزيقان "ورزقان" چايي ، حامام دره(ش).
135. خوجاده : (18 ش.غ ،1420) طبيعت : دره اي ، تيرچايي(غ) ، قانلي دره(غ). خوجا در تركي قديم يعني انديشمند و استاد كه امروزه بصورت قوجا درآمده است و بصورت خاجه(خواجه) به فارسي هم رفته است.
136. خيردا بولاق : (68 ج.شر ،1790) طبيعت: دره اي ،كوههاي قاريشقا و بئش قارداش(ش.غ) و گونئي(ش.شر) ، تپه جهانكوه(ش) ، حاجي دره¬سي(شر).
137. خيناوان (خناوند) : (59 ش.شر ،1510) طبيعت: دره اي ، گرمه چاي(شر) ، كوههاي بوزقوش(غ) ، سيراداش و آلماليق(ش.غ) ، دره نئي باغي(ج.شر).
138. دؤرد ائولي : (38 ش.شر ،1830) طبيعت: دره اي ، كوه گاوسر(ش/ش.شر).
139. دؤيوج : (60 ج.شر ،1560) طبيعت: دره اي ، دوَش داغي(ش.غ) ، هردول(ج.شر) ، ميدانلار تپه¬سي(ج) ، گؤي دره "گؤي دره" (شر). دؤيوج يعني کوبه يا هر ابزار کوبيدني.
140. دادلي : (44 ج.غ ، 1180) طبيعت: تپه اي ، آجي چاي(ج) ، سيدخان داغي(ج.شر) ، يولغونو دره¬سي(ش).
141. داش بولاق : (29 ج.غ ،1640) طبيعت : تپه اي ، تپه هاي قوردباشي(ج) و دووشانلي(ج.شر).
142. داش قالا : (79 ج.شر ،1530) "قلعه" "قلعه سنگي" طبيعت: دره اي ، قيزيل اوزن (ش.شر) ، مشكول داغي (ش.شر) ، بوشادر داغي (ش).
143. داش كسن : (9 ش.غ ، 1255) طبيعت: تپه اي.
144. داغ يئنگه آباد : (6 ج ،1130) طبيعت: تپه¬اي ، دئم داغ(ج.غ). يئنگه در ترکي يعني دوتائي و دوقلو که مراد چاي¬يئنگه¬آباد است.
145. داوات(داوند): (38 ش.شر ،1800) طبيعت: دره¬اي ،كوههاي¬گاوسر(شر)،جيدا قايا(ش)، زمه¬قايا(ش) ، دره¬يارغان¬بولاغي(ش.شر).
146. درين دره : (25 ج.غ ،1460) طبيعت: دره اي ، آيدوغموش(شر) ، ماياتي داغي(ش.غ) ، قوش قاياسي (ش.شر) ، قاراقايا(ش) ، قار كلگي(شر) ، دره بولاق(غ) ، چاي بولاق(شر).
147. دستجرد (دسگير) : (44 ش.غ ، 1767) طبيعت: دره اي ، دسگير چايي ، قالا تپه (ج.غ) ، قارا بولاق دره¬سي(غ).
148. دلي قيز (64 ش.شر ،1650) طبيعت: دره اي ، ليوانلي چاي(شر) ، بوزقوش(غ) ، گزه-لر داغ(ش.غ) ، تپه يال گؤردو (غ/ج.غ) ، دره كؤشن(ش.غ). دلي قيز يعني دختر عاشق.
149. دميرچي : (36 ج.غ ،1560) طبيعت: تپه اي ، آغ دره داغي(ش) ، بديك دره(ج.شر).
150. دنبلي : (68 ج.شر ،1480) طبيعت: دشتي ، معتدل ، تپه قارا سو(ش.غ).
151. دوزه¬نه(دوزنان!): (24 ج.غ ،1670) طبيعت: تپه اي ، قارلانقوچاي(ش) ، شيرشيرداغي(ش/ش.غ). دوزه¬نه يعني فراخ و دشتي.
152. دول قيشلاغي: (35 ش.شر،1200) طبيعت: دره¬اي ، قيزيل¬اوزن(ج) ، كوههاي آغ قايا(ش.شر) ، پشته(ش) ، قوش اوتاران(ش.غ).
153. دوه داشي : (41 ش.غ ،1910) طبيعت: بركوهي ، داراي نهر ، باش قالا داغي(ج) ، الكچي دره¬سي(شر).
154. ديزگويون : (25 ج.شر ،1360) طبيعت : دره اي ، گؤي اؤكوز داغي(شر).
155. ديزه : (38 ش.شر ،1340) طبيعت: بركوهي ، ديزه چاي(غ) ، قان قارلي دره¬سي(شر).
156. ديشاب : (25ش.غ ،1642) طبيعت: تپه¬اي ،تيرچايي(ج.غ)،قوروچاي(شر)،قارا تپه(ج.شر). ديشاب در تركي نخستين¬آبياري است.
157. رشت آوا(رشيد آباد!) : (75 ج.شر ،1860) طبيعت: دره اي ، تپه چيلگزي(شر) ، كند دره¬سي(ج) ، دال دره(ج). نام آبادي از رشت گرفته شده است چراكه اين آبادي مشرف به شمال كشور است و جنگلهاي شمال در نزديكي هاي آن است.
158. رضاخانلي (آش.) :(35 ج.غ ،1380) طبيعت: دره اي ، قالاجيق چايي(ش) ، ساري داغ(ش) ، ساريجاداغ(ج) ، قيزيل¬گونو(ش.غ) ، دره هاي قچيگر (ش.شر) ، باغليجا و قالاجيق(غ/ش.غ).
159. زئيوه (زاويه!) : (9 ش ، 1276) طبيعت: تپه اي ، كله¬مز چاي(شر) ، قارقالان داغ(ش.غ).
160. زاكر : (72 ش.شر ،1750) طبيعت: دره اي ، كوههاي كمره(ج.غ) ، آت كيشنه¬ين(ش.غ) ، گزي داغي(ج.شر) ، تپه هاي داش آلتي (ش.شر) ، قوش قاياسي(ش.غ) ، دره هاي پير(شر/ج.شر) ، يئنگجه چاي(ش) ، قاراخان(ج.شر).
161. زرده مليك : (26 ج.غ ،1350) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(غ).
162. زرنكش : (38 ش.شر ، 1797) طبيعت: دره اي ، گرگه چاي(غ) ، داشلي دره(شر) ، سنگر تپه(ش.شر).
163. زره¬نه (11ج.غ ،1260) طبيعت: پايكوهي ، آيدوغموش(ش) ، زره¬نه داغي و ديم داغي(شر).
164. زيريشلي : (60 ج.غ ،1810) طبيعت: دره اي ، قارلانقوچاي(شر) ، حسن دره چايي(شر) ، بزني داغ(ش) ، دربند داغي(ش.شر) ، ساري قميش(ج/ج.غ) ، زيريشلي دره(غ/ج.غ) ، حسن دره(ش.شر).
165. زيرينجين : (69 ش.شر ، 1520) طبيعت: دره اي.
166. زيناري : (26 ش.شر ،1100) طبيعت: دره اي ، قيزيل اوزن(غ). احتمالاً در اصل سيناري به معناي سرحد و مرز بوده است.
167. سئوينج(آش) : (44 ش.غ ،1520) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ج) ، خان اؤلن دره و چاناق بولاق دره(ج.غ). سئوينج در تركي بمعناي خوشنودي و محبت است كه به اشتباه آنرا سؤوينج مي خوانند و معناي ناسزا است.
168. سئوينج(يو) : (45 ش.غ ،1520) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ج) ، كند دره(ش.غ) و ساريمساقلي دره(ش.غ) و داشلي دره(ج) و ايشه اوجان دره(ج.غ).
169. سئيدلر : (68 ش.شر ،1740) طبيعت: دره اي ، سيدلرچايي(شر) ، گرمه چايي(غ) ، بوزقوش(ش) ، سيدلر دره¬سي(ج.غ) ، كنگرليك تپه(ش) ، گنبز (شر) ، چالاچوققور تپه(غ).
170. ساري دره : (70 ج.شر ،1600) طبيعت: تپه اي ، معتدل ، تپه قارا قايا(ش.شر). ساري دره به معناي دره فراخ است نه دره زرد.
171. ساري قميش (چشمه كش!): (47 ش.شر ، 1305) طبيعت: دره اي ،گرمه چايي(غ) ، كوله دره¬سي(شر) ، قيشلاق دره¬سي(ش.غ) ، اوزون دره (ش). ساري قميش در تركي يعني ني زرد.
172. ساري كند : (38 ج.غ ،1570) طبيعت: تپه اي ، قيزيل¬داغ تپه¬سي(ش.غ). ساري کند يعني آبادي فراخ نه آبادي زرد.
173. سانيان (آش.) : (57 ش.غ، 1683) طبيعت: دره اي ، قازان بولاق دره سي(شر) ، اكر دره سي(غ). سانيان يعني گمان برنده.
174. ساوج بولاق : (39 ش.شر ،1520) طبيعت: بركوهي ، ائكيزداغ(ش.غ) ، دره ارده قالان(شر). ساوج بولاق يعني چشمه پيغمبر.
175. سبيز (5 شر ،1080) : طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(ج) ، قارلانقوچاي(ج.غ). سبيز يا سويز در اصل ساويز است كه «ساو» به معناي هديه و خبر خوش است و «يز» در تركي قديم نشانه جمع بوده است. لذا سبيز يعني هدايا.
176. سرخه گاو! : (51 ش.غ ، 1800) طبيعت: دره اي.
177. سل آباد (سهل آباد!): (54 ج.شر ، 1720) طبيعت: دره اي ، كوه كجل(شر) ، تپه هاي بورجعلي(ج) ، داش كسن(ش) ، امير بولاغي(ش.شر). سل يا سال در تركي يكپارچه و منسجم را گويند.
178. سلطان احمدلي : (38 ش.غ ،1450) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ش/غ) ، شيخ داباغ دره¬سي(ج).
179. سلماني قيشلاق (گؤل يوردو قيشلاغي) : (29 ش.غ ، 1794) طبيعت: دره اي ، خاشا دره(ش).
180. سليمان قيشلاغي : (62 ج.شر ، 1527) طبيعت : دره اي ، معتدل ، تره¬داغي(شر) ، دره¬هاي چالي¬بولاق(شر) و اينچه(ج.شر).
181. سليمانلي : (52 ج.شر ، 1700) طبيعت: تپه اي.
182. سوپورگه قيشلاغي(قاراخانلي) : (30 ش.غ،1800) طبيعت: دره اي.
183. سوتو : (63 ش.شر ، 1670) طبيعت: دره اي ، گرمه چايي(ج) ، بوزقوش و گزه¬لر داغي(غ/ش.غ) ، تپه يال قوردو(ش.غ).
184. سَوَرك: (35 ج.شر،1440) طبيعت: دره¬اي،قيزيل اوزن(ش.شر) ،گونئي¬داغ¬(غ) و بوشادرداغ(ش.شر) ، دره هاي¬خلف(ج) و ساري قايا(غ/ج.غ) ، تپه داشلي يورد(ج). تعدادي از خانوارهاي اين آبادي شافعي مذهبند. سورك در تركي به معناي جسور است.
185. سوما (آش.) (صومعه عليا!): (31 ش.غ ،1460) طبيعت: دره اي ، سوماچاي ، جوشلار تپه¬سي(ش). سوما در تركي يعني كامل.
186. سوما (يو.) (صومعه سفلي!): (42 ش.غ ،1680) طبيعت: دره اي ، سوماچاي ، قورو دره و داوالي دره و اورتا دره(شر).
187. سوموكلو : (21 ج ،1470) طبيعت: تپه اي ، سوموكلو داغ(ش) ، قارا زيارت داغي(ج.غ). سوموك در تركي استخوان است.
188. سونقور آباد: (61ش.شر،1620) طبيعت: تپه¬اي ،گرمه¬چاي(ج) ، سيراداش و بوزقوش(ش.غ)،آلماليق داغي(غ) ، برزي دره(ش.غ).
189. سوين : (61 ش.شر،1760) طبيعت: تپه اي ، گرمه چايي(شر) ، آلماليق داغي(غ/ش.غ) ، اوتاقلي داغ(غ) ، توشلو تپه(غ).
190. سيف الدين قيشلاغي : (44 ش.شر ،1260) طبيعت: دره اي ، گرمه چاي(شر) ، چالداش داغي(ج.شر) ، قاراجالار دره¬سي(شر).
191. سيلخا اسر(سرخه¬حصار!): (33 ش ،1960) طبيعت: بركوهي،كله¬مزچاي(غ)،يئللي-داغ(ش)،قيزيل¬سوروداغ(ش.شر)،سامان¬دره(ج).
192. سيه كمر : (9 غ ،1240) طبيعت: دره اي ، قارلانقوچاي (ج).
193. شئييدلي (شهيدلي) : (26 ج.شر،1060) طبيعت: پايكوهي ، قيزيل اوزن(غ) ، قيزيل سهران(ج/ج.شر) ، قافلانتي(ج.غ).
194. شال : (56 ج.غ ،1500) طبيعت: دره اي ، قارلانقوچاي(ج) ، كوههاي ساري قالا(ج.غ) و قارا قالا(شر) و آغ توره(ج.شر) ، زاغا دره(ج) و قاراقالا دره¬سي(شر).
195. شاه علي بيگلي : (45 ج.شر،1450) طبيعت: دره اي ، كوههاي قاوارسي(ج.شر) ، اممد(ش.شر) ، كجل(ش.شر) ، اوزون دره (ش.شر) ، قارا گونئي گديگي(غ) ، قارا قايا(شر).
196. شمي كندي (قيزيلجا قيشلاغي) : (31 ج.غ ، 1638) طبيعت: تپه اي ، ساري داغ(ج.غ) ، زيلي دره(غ).
197. شور تازه كند : (10 ش.غ ، 1195) طبيعت: تپه اي.
198. شورجا قاسيم : (21 غ ،1400) طبيعت: دره اي.
199. شيخ احمدلي : (49 ش.غ ،1580) طبيعت : دره اي ، شيخ احمدچايي ، دره هاي ديبه-لي(ج) و گئنيجك(ش.غ) و قيزيل داشي (ش.غ) ، پيله¬لي(شر) و شامخان(ش).
200. شيخ درآباد : (17ج.غ ،1400) طبيعت: تپه¬اي ، آيدوغموش(ج) ،ساري قايا(ش) ، چوقاني داغي(ج) ، قاراتپه(ش.غ). وجه تسميه نام آبادي «يك شيخ در روستا» نيست بلكه در اصل نام آن «ايشيق درآباد» يا «ايشيق درآوا» است كه «درآوا» منطقه دره اي را گويند. چنانچه روستائي به همين نام يعني «درآباد» نيز در ميانه وجود دارد.
201. شيخ صفي : (36 ج.غ ،1300) طبيعت: پايكوهي ، قارلانقوچاي(ش) ، شيرشيرداغي(ج) ، ساريجاداغ (ش) ، قاراقاچ داغي(ج.غ).
202. شيخ طبق : (42 ش.غ ،1840) طبيعت: تپه اي ، تپه هاي چاخماق داشي(ش) و قوزئي دالي(ج.شر) ، دره هاي قورد هيلي و قارا پير (ش/ش.شر). مراجعه كنيد به توضيح شيخ درآباد و تاو "شيخ درآباد" .
203. شيخلر : (66 ج.شر،1710) طبيعت: دره اي ، كوههاي دوش(ش.شر) ، هردول(ج.شر) ، گؤي دره "گؤي دره" (ش) ، گونئي تپه (غ). نام اصلي آبادي ، ايشيخلار يا ايشيقلار است كه به شيخلار تسهيل شده است.
204. شيرين بولاق : (52 ج.شر ، 1580) طبيعت : دره اي ، تپه هاي تاب (شر) ، دربند (ش.غ) ، گونئي (ش.شر).
205. شيويار : (23 ش.غ ، 1594) طبيعت: تپه اي ، تيرچايي(ج.غ) ، قالا تپه(ش) ، قوروچاي دره¬سي(ش.شر).
206. عبدالرحمانلي : (54 ج.غ ، 1800) طبيعت: پايكوهي ، قالاجيق چايي(ش.شر) ، كوههاي آغ توره(ج) ، قوزو بولاغي(ش) و چالاچوققور (ش.شر).
207. عجمي كوله بوز "كوله بوز" : (47 ج.غ ، 1800) طبيعت: تپه اي ،كوههاي ساري قميش(غ/ج.غ) ، دربند(ش.غ) و بزني(ش.غ) ، كله¬تپه(ش)، ساري قايا (ج/ج.شر).
208. علي بيگلي : (47 ش.شر ، 1520) طبيعت: سركوهي ، ملا دره¬سي(شر).
209. علي قيشلاغي : (7 ش.شر ، 1230) طبيعت: تپه اي.
210. عميلر قاواغي : (28 ج.شر ، 1242) طبيعت: دره اي ، قيزيل اوزن(شر).
211. فرهي(فراهيه!): (5 شر،1200) طبيعت: تپه اي ، قوروچاي(غ) ، دندخلي تپه(ش.غ) و قوملو تپه(ج.غ). بچه کبک را فرهي گويند.
212. الفلي قالاجيغي : (34 ج.غ ،1250) طبيعت: دره اي ، قارلانقو(ج) ، شيرشيرداغي(ج) ، ساري قايا و ساري داغ(ش/ش.غ) ، قچيگر دره¬سي(ش.غ) ، ساري قايا دره¬سي(ش).
213. فينديقلي : (61 ش.شر ،1880) طبيعت: دره اي ، رودهاي ايشقاب(ج.غ) و ساري پير(ش/ش.شر) ، بوزقوش (ش/ش.شر) ، آلماليق داغي(ش) ، اوتاقلي داغ(غ).
214. قاباق تپه : (46 غ ، 1865) طبيعت: تپه اي ، قالاجيق چايي(ش) ، شاهسئون قيرپان(ج.شر) ، تپه هاي سلطان قاباق(ج.شر) ، قاراول(ج) ، قيرخ قوزو(شر) ، سلطانلي(ش.شر) ، دره حيدرلي(ش).
215. قاباني (گاواني): (49 ش.شر ،1650) طبيعت: دره اي ، كند دره¬سي(ج) ، كوههاي پوشته(ج) ، گرده گديك و آغ قايا(ج.شر) ، قاراوول (ش.غ).
216. قارا آغاجلي : (74 ج.شر ، 1340) طبيعت: دره اي ، معتدل ، قله هاي كوشكن و قاراوول داغي(ش.شر). قارا آغاجلي يعني داراي درخت قوي و تنومند نه درخت سياه.
217. قارا آوار : (29 ج.شر ، 1075) طبيعت: جلگه اي ، قيزيل اوزن(شر) ، اوجاداغ(شر) ، هاچاداغ(ج.شر) ، معدن داغي (ج/ج.شر) ، اوو دره¬سي(شر).
218. قارا بولاق : (13 ج.غ ،1150) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(ش) ، ايت اؤلن دره(ش.غ). قارا بولاق يعني چشمه بزرگ و پرآب.
219. قارا بولاق : "قارا بولاق" (51 ج.شر ، 1750) طبيعت: دره اي ، قاراداغ(ش) ، عباسعلي بيگ تپه¬سي(ش).
220. قارا تپه : (37 ش.غ ،1530) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ج) ، قاراول تپه لري(ج/شر) ، قيرو دره(ج.شر) ، ازي دره(غ).
221. قارا توره: (41 ج.غ ،1680) طبيعت : تپه اي ، پيرداغي(ج.غ) ، قاراقاچ داغي(ش/ش.غ) ، آغ كمرتپه¬سي(ش). مراجعه به آغ توره.
222. قارا حاجيلي : (42 ج.شر ، 1450) طبيعت: دره اي.
223. قارا زيارات : (18 ج.غ ،1570) طبيعت: دره اي ، قارا زيارات داغي(ج.شر) ، عينابليق داغي(ج.غ). زيارتگاهي بنام اوجاق در اين آبادي وجود دارد كه نام آبادي نيز از آن گرفته شده است و قارا به معناي بزرگ است.
224. قارا قايا : (76 ش.شر،1900) طبيعت: دره اي ، كوههاي قاراداش(ش.غ) ، مال قيريلان(ش.شر) ، گونئي(غ) ، قبله بولاغي دره¬سي (ش/شر) و گونئي دره(غ).
225. قارا منصور : (65 ش.شر،1770) طبيعت: دره اي ، زيغلي چاي(شر)، يوزقوش و گزه-لرداغي(غ/ش.غ) ،گوللو چمن دره(ش.شر)، آلمالي دره(ش) ، تپه يال قوردو(ج.شر). قارا منصور يعني منصور قهرمان و قوي.
226. قاراب (آش): (80 ج.شر،1440) طبيعت: دره¬اي، قيزيل¬اوزن(ش.شر)، مشكول داغي(ش.شر)، بوشادر داغي(ش.غ)،گونئي¬تپه(ج).
227. قاراب (يو) : (76 ج.شر،1630) طبيعت: دره اي ، بوشاداغ(ش) ، تپه هاي قبله داش(ج) ، جرگه(ج.شر). قاراب يا قاراو از ريشه قارا(بزرگي و تنومندي) است.
228. قاراجا (كريم آباد): (16 ج.غ،1410) طبيعت: تپه اي ، عينابليق داغي(ج.شر). قاراجا در تركي بمعناي «كمي تنومند و قوي» است.
229. قاراجا قايا : (56 ش.غ، 1606) طبيعت: تپه اي ، قاراجا قايا چايي(شر) ، پير دره(غ). قاراجا قايا يعني صخره نسبتاً بلند.
230. قاراجا قييا : (23 غ ،1670) طبيعت: تپه اي ، قاراوول تپه¬سي(ش.غ) ، اوچ تپه(غ/ج.غ). قاراجا قييا يعني کمي تند و خشن.
231. قاراجا ميدان داغي : (56 ش.شر ،1630) طبيعت : دره اي ، معتدل ، قارا گونئي داغ(ش.شر) ، قاراجالار دره¬سي(ج.غ).
232. قاراحاجيلي(آش.) : (42 ش.شر ، 1885) طبيعت : دره اي ، گرگه چايي(شر).
233. قاراحاجيلي(يو.) : (42 ش.شر ، 1900) طبيعت : دره اي ، گرگه چايي(شر).
234. قاراقانلي : (64 ج.شر ، 1517) طبيعت: دشتي ، معتدل ، تپه هاي سنگي قيز قايا(ش.غ). قاراقانلي يعني بسيار محزون.
235. قاراقانلي مامان (ماوي قيشلاق) : (27 ش.شر ، 1050) طبيعت : بركوهي ، قيزيل اوزن(ش).
236. قارامانلي (قهرمانلي): (28ج.غ،1800) طبيعت: تپه اي ، ساري داغ(ج.شر) ، قوش تپه(ج). قارامان يا قهرمان يک کلمه است.
237. قارلانقو حاصار : (4 ج.غ ، 1095) طبيعت: دشتي ، قارلانقوچايي(ج).
238. قازي كندي (قاضي كندي!) : (58 ج.شر ، 1710) طبيعت: دره اي. قازي در تركي بمعناي جنگجو و پهلوان است.
239. قازي ولي (قاضي ولي!) : (26 غ ، 1650) طبيعت: تپه اي ، ساري داغ(ج.غ) ، نرگيزلي تپه(شر) ، نوخود تپه(ج). قازي در تركي بمعناي جنگجو و پهلوان است. اهالي به آن قزولي گويند كه به نظر مخفف قازي ولي است به معناي ولي پهلوان.
240. قازيلي (قاضيلو!) :(48 ج.شر ، 1300) طبيعت: دره اي ، آغكندچايي(داخل) ، آغكند دره¬سي(شر/ش.شر) ، تپه هاي دالاق (ش.غ) و قاراقايا (شر) و دروازا(ج.شر). قازيلي در تركي دو معنا دارد: كنده شده ـ داراي جنگجو.
241. قاسيم دره : (15 ش.غ ، 1395) طبيعت: دره اي.
242. قالليجا : (34 ج.غ ،1300) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(شر) ، دره گويزلر(ش.غ). قالليجا در تركي يعني ماندگار و ثابت.
243. قاواق (آش.) :(44 ج.غ ، 1555) طبيعت: تپه اي ، ساري گونئي داغ(ج) ، شيرشيرداغي(ش) ، ساري قايا دره¬سي(ج).
244. قاواق (يو.) : (42 ج.غ ،1660) طبيعت: تپه اي ، قارا قايا تپه¬سي(ج.غ). قاواق چيز ميان تهي و نوعي درخت بيد بلند است.
245. قريب دوست (غريب دوست) : (54 ش.غ ، 1652) طبيعت : دره اي ، قريب دوست چايي(غ) ، كول تپه(ج.غ) ، تپه مسله(شر). كول تپه يک تپه باستاني و از آثار ملي است. تركها در اول كلمه حرف غ را به ق تبديل مي كنند. مانند: قَم(غم) ، قوصه(غصه).
246. قوچقار : (57 ج.شر ، 1700) طبيعت: دره اي ، سوتلوداغ(شر) ، اوزون دره(غ) ، خشلي تپه(ش). قوچقار يعني نيرومند و قوي.
247. قوشا بولاق : (54 ج.شر ، 1820) طبيعت: تپه اي ، قار دره¬سي(ج.غ) ، تپه نشانگاه(ج.غ).
248. قومقان : (32 ش.غ ، 1600) طبيعت: تپه اي ، شهرچايي(ش.شر) ، قاباق داغ(ش.شر) ، كلك تپه(شر) ، آشاغي دره(ش.شر). قومقان يعني بسيار شنزار.
249. قويجاق : (41 ج.شر ، 1110) طبيعت : جلگه اي ، قيزيل اوزن(شر).
250. قويولار: (39 ج.غ،1150) طبيعت: تپه¬اي ، دنبيش¬داغي(ج.غ) ، قويلار دره¬سي(ش.شر) ، قار اولان¬تپه (ج) ، قيزيل¬داغ تپه(ش.شر).
251. قيزيل بولاق : (33 ج.شر ، 1500) طبيعت: دره اي ، يهرآلان داغ(ش.غ) ، چوبان قاياسي(ج.غ) ، قيزيل تپه (ش).
252. قيزيل ياتاق (78 ش.شر ، 1920) طبيعت: دره اي ، كوههاي پيشك(ج) ، كمر(ش.شر) ، ائكيزلر(ج.شر).
253. قيزيلجا : (71 ج.شر ، 1285) طبيعت: دشتي ، قاراقانلي چايي ، قاراداغ(شر) ، قارا دره و شيخ دره(ج.شر) ، شيخ تپه(ج). زيارتگاه شيخ كلواش در اين آبادي است.
254. قيشلاق: (75 ج.شر،1660) طبيعت: دره¬اي،كجل¬داغ(ج.شر)، خرمن¬يئري¬دره-سي(ش.غ)، تپه هاي امير بولاغي(ج)و شيخي(ج.شر).
255. قيليچ¬چي : (31 غ ، 1875) طبيعت: تپه اي ، شاهسئون قيرپان داغي(ج.غ) ، مسله تپه-سي(غ). قيليچ¬چي يعني شمشيردار.
256. قيويرجاق : (16 ج.غ ، 1290) طبيعت: پايكوهي ، آيدوغموش(ش) ، چوغاني داغي(ش.غ). قيويرجاق يعني داراي انحنا و کجي.
257. كاسالان: (28 ش،1710) طبيعت: دره¬اي ، كاسالان¬چايي(ج) ، سولودره(ش.غ) ،كهريز دره و نودره(شر)، تپه باستاني باشا(ج.شر).
258. كاللا (کلاله!): (19 ش.غ ،1430) طبيعت: دره اي ، تيرچايي(غ) ، قانلي دره(غ)، تپه باستاني كول تپه(2/ش).
259. كرده¬ده : (43 ش.غ ، 1550) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ج) ، دره هاي آغچالي(ج) ، آلمالي و ته قبري(شر).
260. كره¬مه (حسين آباد) : (9 ج.غ ،1210) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(ش).
261. كريم آباد:(50ج.غ ،1742) طبيعت:دره¬اي،کوههاي دربند(ش)،بزني¬بولاق(ش.غ)و كمر(ش.شر)،تپه¬هاي¬شيرنو(ش.شر)و عجمي¬(غ)
262. كَزَرَه : (21 ش ، 1485) طبيعت: تپه اي ، كله¬مزچاي(ج.غ) ، سرين گديك(ج.شر) ، اركئش دره(ش.غ).
263. كسجين (كيسه¬يين) : (52 ج.غ،1852) طبيعت: سركوهي ، قارلانقو(ج) ، آغ داغ(ج/غ) ، دره قاراتول قالا(ج.غ).
264. کلئي (كلهر!) : (64 ش.غ ،1900) طبيعت: تپه اي ، كلهرچايي(غ) ، پالان تيكن داغي(ش.شر) ، كهنه نو تپه(غ).
265. كلباسان (گلبوس) : (6 ج ،1080) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(ش.غ).
266. كلكش (73 ش.شر،1690) طبيعت: دره اي ،كوههاي گونئي(ش.غ) ، ولي(ج.شر) ، آت-كيشنه¬ين(ش). كلكش يعني سنگ آسياب.
267. كله¬گاه (80 ش.شر ، 2090) طبيعت: دره اي ، كمرداغي(ش) ، ائكيزلرداغي(ج).
268. كليان : (40 ج.شر ، 1810) طبيعت: دره اي ، قاريشقا داغ(ش.شر) ، آغ دره(غ/ش.غ) و مليك دره¬سي(ج).
269. كندوان : (39 ش.شر، 1275) طبيعت: تپه اي ، گرگه چايي(غ) ، ديزه دره(ش) ، معدن گچ(ج.شر). امامزاده محمد(س) فرزند امام صادق(ع) و پدر امامزاده اسماعيل ميانه همچنين امامزاده ام¬البنين(س) در اين آبادي قرار دارد.
270. كنگه¬ور : (18 ج.غ، 1360) طبيعت: تپه اي.
271. كوبلان (کوهبان!) : (38ش.شر ، 980) طبيعت: دره اي ، هشين چايي(غ) ، كوههاي آغ قايا و باجدار(ش.شر) ،گرده گديك(ش) و پوشته(ش.غ).
272. كوركچو : (25 ج.غ ،1460) طبيعت: دره اي ، قارلانقوچاي(ش) ، ماياتي داغي(ج.شر). كورك نوعي پارچه ضخيم و زبر است.
273. كوسالار(آش) : (40 ش.غ،1470) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(شر) ، خارابا دره(غ) ، دوه اؤلن دره(شر) ، قله قان شهر(ش.شر).
274. كوسالار(يو) : (40 ش.غ ،1490) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ش) ، خارابا دره(ج.غ).
275. كولا : (28 ج.غ ، 1365) طبيعت : تپه اي ، آيدوغموش(شر).
276. كوللوجه خالصه : (41 ج.شر ، 1240) طبيعت: تپه اي ، آغكند چايي(ج) ، شوردره(ش).
277. كوللوجه غمي : (34 غ ،1890) طبيعت: تپه اي ، شاهسئون قيرپان(ج) ، ديك داغ تپه(غ) ، مسله تپه(ج.شر) ، قوزوچو دره (ج).
278. كونجون : (69 ج.شر،1900) طبيعت: دره اي، كجل داغ(ش.شر) ، اوزون دره(ج) ، قيرخ¬كلك تپه(ش.شر)، چيلگزي¬ تپه(ش.غ).
279. كووه¬رين: (75ج.شر،1640)طبيعت:دره¬اي،گؤز دره(غ/ج.غ)،تپه هاي داغ-داغانلي(ش.شر)،گونئي(ش)،شيخي(ج.شر)،قالاجيق(شر).
280. گؤرجق : (73 ج.شر،1760) طبيعت: دره اي ، بؤيوك چاي(شر) ، تپه هاي داشلي گؤزو(شر) ، قوروق باشي(ش) و حاجت (ج.غ) ، كان كائولن (شر). امامزاده "امامزاده" مسلم پير در اين آبادي قرار دارد.
281. گؤي دره : (49 ش.غ ،1540) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(ش) ، قبله داغي(ج) ، ازني-داغي(ج.شر) ، دره¬هاي ازني ، تاق(ج.ش) ، شيرين(ش.شر) و آغاج(شر).
282. گؤي سوما (صومعه کبودين!) : (17 ش ،1430) طبيعت: تپه اي ، كله¬مزچاي(ش.شر).
283. گؤيرچينلي : (34 ج.غ ، 1390) طبيعت : تپه اي ، قيزيل داغ تپه¬سي(غ).
284. گلن گئدر (حسن آباد) : (3 شر ، 1060) طبيعت: دشتي. گلن گئدر يعني هركه بيآيد، مي رود.
285. گن گديك : (30 ش ،1900) طبيعت: تپه اي ، آغ چاي(شر) ، قوروچاي دره¬سي(غ) ، چاي دره(شر) ، قورتو دره(شر).
286. گول تپه حسن آباد : (45 ج.شر ، 1635) طبيعت: تپه اي.
287. گول تپه خيرآباد : (70 ج.شر ، 1680) طبيعت: دشتي ، بيگ تپه(ج.غ).
288. گوللوجه : (60 ج.شر ، 1700) طبيعت: دره اي.
289. گوللوجه اسلام (20 ش.غ ، 1490) طبيعت: تپه اي.
290. گوللوجه يئدي بولاق : (28 ج.غ ، 1535) طبيعت: تپه اي ، آيدوغموش(ش.غ) ، قاشقابولاق داغي(ج.غ) ، ترباخ تپه(ج.شر).
291. گومئيين : (43 ش.غ ، 1400) طبيعت: دره اي.
292. گوندوغدو : (14 ش.شر ،1080) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(ج) ، گرمه چاي(شر).
293. گَوَنلي : (31 ش.غ ،1700) طبيعت: تپه اي ، شهرچايي(ش.شر) ، قاباق داغي(ش.شر) ، قيزيل قايا(ش.غ) ، آغ دره(ش.شر).
294. گيل گيلاب : (63 ج.شر ،1910) طبيعت: دره اي.
295. لـله¬لي : (55 ج.شر ، 1720) طبيعت: دره اي ، توراتي تپه(ش). للـه در تركي يعني دايه و نگهدارنده کودک.
296. ليغلان (بولانليق ـ نقلان) : (22 ش.غ ، 1360) طبيعت: تپه اي ، نقلان چايي(ش) ، آللاه وئردي دره¬سي(ش) ، بوستان دره(شر) ، قانلي دره(شر) ، تكه¬لي دره(ج).
297. ليوانلي : (71 ش.شر ،1800) طبيعت: دره اي ، ليوانلي چايي(غ) ، مئه باسان داغ(ش) ، بوزقوش(غ/ش.غ) ، رازولند تپه(ش.غ) ، گردنه هاي باليقلي(ش) و پالتلي(ش.غ) ، كؤوشن دره-سي(ش.شر).
298. مؤوي (ماوي!) : (73 ج.شر،1650) طبيعت: دره اي، كوههاي بئش قارداش و گونئي(شر) و قاريشقا(ج.شر)، زامان خان تپه¬سي (غ) ، ماوي دره¬سي(شر).
299. مئي هاوا (ماهي آباد!): (12 ش،1350) طبيعت: تپه اي ، تالاب طبيعي ، كله-مزچاي(شر) ، قارقالان داغ(ج/ج.غ).
300. مامان : (19 ش.شر ، 1040) طبيعت: تپه اي ، قيزيل اوزن(غ) ، داراي معدن سنگ نمك.
301. مروشون : (29 ش.شر ، 1345) طبيعت: دره اي ، پيرداغي(ش) ، قوم داغي(غ) ، آنقيت داغي(ج.شر).
302. مسجدلي اووون : (43ش.شر ، 1974) ، طبيعت: پايكوهي ، رود بناروان(2/غ) ، ساريمساقلي¬داغ(2/ش) ، يوموروداغ(2/ش.شر) ، بلولي¬دره و گئجه دره (2/ج.غ) ، كان خاك سفيد(2/ج.غ). اووون به معناي آرام گرفته و آرميده است.
303. ملاحاجي : (82 ش.غ ، 1898) طبيعت: دره اي.
304. مهماندوست : (56 ش.غ ، 1692) طبيعت: دره اي ، دال دره و قازان بولاق دره¬سي(غ).
305. موسي بيگلي قيشلاغي : (30 ش.غ ، 1830) طبيعت: دره اي ، قوروچاي(غ) ، خان باغي دره¬سي(شر) ، آلمالي دره(ش). اين آبادي تنها آبادي ميانه است که در آن غيرترکي (كردي) صحبت مي كنند.
306. مولك : (61 ش.شر ،1620) طبيعت: بركوهي ، گرمه چاي(ش) ، چينيرداغ(ج/ج.شر).
307. موونا : (21 ش ، 1374) طبيعت: تپه اي ، كله¬مزچاي(غ) ، كله¬لي تپه(ج.شر) ، تپه باستاني امامزاده(ش).
308. ميدان داغي حاصاري : (53 ش.شر ، 1915) طبيعت: دره اي ، قارا گونئي داغ و قوزئي داغ(ج.غ) ، بؤيوك داغ(ش.شر).
309. مينديجين : "مينديجين" (65 ج.شر ، 800) طبيعت: دره اي ، قيزيل¬اوزن(شر) ، چالاق چايي(غ) ، كوههاي اممد(غ) و دورو گديك(شر) و بؤيوك گونئي(ش).
310. نئشه : (33 ش ، 1895) طبيعت: بركوهي ، نئشه چاي(شر) ، آغ يوقوچ داغي(ش) ، صفي داغي(ش.غ) ، رضوان داغي(ش.غ) ، قارا چانقيل تپه¬سي(ش.غ).
311. نئي باغي : (64 ش.شر ، 1595) طبيعت: بركوهي ، گرمه چايي(غ) ، چينيرداغي(ج.شر) ، عمار و شيخلر دره¬سي(ج)،
312. ناوليق : (46 غ ، 1860) طبيعت: دره اي ، آغ داغ(ج) ، قاباق تپه(ج.شر) ، قاراچي يوردو دره¬سي(ج.غ).
313. نجفقلي¬خان قالاجيغي : (52 ج.غ ،1600) طبيعت: دره اي ، قالاجيق چايي(ش/ش.شر) ، كوههاي غوزيه!بولاق(ج) ، چالا چوققور (ج.شر) ، قاليش داش(غ) ، قيزيل گولو تپه¬سي(ش) ، تشته¬شتم دره¬سي (ش.غ) ، گردنه قيزيل گولو(ش.غ).
314. نوداليق : (34 ش.غ ،1560) طبيعت: دره اي ، نودالا چايي(غ) ، گئن دره و گول دره(شر) ، ناخيرچي تپه (شر).
315. نوروزآباد : (48 ج.شر ، 1200) طبيعت: دشتي ، آغكند چايي(ج):
316. نووادوز : (21 ش ،1470) طبيعت: دره اي ، کله¬مز چايي(شر) ،
317. نيغاب (نقاباد) : (32 ش ،1840) طبيعت: تپه اي ، کله¬مزچايي(شر) ، بابا تپه(ش).
318. هئش آوا : (42 ش.شر،1770) طبيعت: دره اي ، تپه هاي گرده گديك(ج.غ) و قاباق تپه(ج.شر).
319. هامپا : (25 ش.شر ، 1235) طبيعت: بركوهي ، سامان دره و ساري دره(شر) ، شينليگه تپه(شر).
320. هاواستان (خوبستان): (38 ش.شر ، 1760) طبيعت: بركوهي ، جيدا قايا(ش.شر) ، زمه قايا(ش.شر) ، هاواستان دره¬سي(ج.غ).
321. هلَمسي : (41 ش.غ ، 2020) طبيعت: دره اي ، شهرچايي(غ) ، دم داغ(ش.شر). نام آبادي در اصل يئليمسي (محل باد) است.
322. هينديلان : (34 ش.شر ، 1500) طبيعت: بركوهي ، داشلي دره(ش).
323. وارديق : (22 ش ، 1400) طبيعت: بركوهي ، گؤي اؤكوز داغي(غ).
324. ورزقان "ورزقان" : (54 ش.غ ، 1890) طبيعت: پايكوهي ، ورزقان "ورزقان" چايي(شر) ، قاراول داغي(شر) ، پالان تيكن داغ (ش.غ) ، سوسوز يورد داغي(ش.شر) ، دول دولتان داغي(ش).
325. ورنكئش : (47 ش.غ ، 1885) طبيعت: پايكوهي ، دره چاي(داخل) ، كوههاي قارا باير و سوسوز يورد(ش.غ) و هاچا قايا (ش.شر) ، تپه مسله(ش.شر) ، جاميش اؤلن تپه(ج).
326. وگن (وگند) : (34 ش.شر ، 1750) طبيعت: دره اي ، ائكيزداغ(ج.شر).
327. ولستان : (59 ج.شر ، 1570) طبيعت: دره اي ، گؤي دره "گؤي دره" (ج) ، كوههاي قاوارسي(ش) ، دوش(ج) ، اممد(ش.شر).
328. ولييين : (41 ش.شر ، 1756) طبيعت: بركوهي ، داراي نهر ، مينه داغي(ش.شر) ، قالاباشي داغي(ش.غ) ، بؤيوك دره(ج.شر).
329. ونگان : (26 ش ، 1585) طبيعت: تپه اي ، کله¬مزچاي(شر) ، قبرسانليق تپه¬سي(غ) ، تپه باستاني باشا(ش).
330. وهيل : (42 ش.شر ، 1500) طبيعت: پايكوهي ، قيزيل اوزن(ج) ، اوچ دره¬لر(ج) ، كوههاي گرده گديك(شر) ، پوشته (شر/ج.شر) ، قوش اوتاران(ج/ج.شر).
331. يئددي بولاق : (35 ج.غ ، 1640) طبيعت: تپه اي ، كوههاي باجالار(ج) ، دنبيش(ج.شر) ، قاشقا بولاق(ش.غ).
332. يئددي بولاق : (35 ج.غ ،2030) طبيعت: تپه اي ، شهناز داغي(شر) و نسق داغي(ج.شر) ، تپه ¬هاي¬شهناز(ج.غ) و الله وئردي(ج).
333. يئله قارشي : (33 ش.شر ، 1520)طبيعت: دره اي ، قاراداغ(ج) ، گردنه الند(ج) ، دره وهيل(ج). يئله قارشي يعني در مقابل باد.
334. يئنگي كند : (30 ش.شر، 1280) طبيعت: تپه اي ، گرمه¬چاي(شر) ، ديزه¬چاي(غ) ، شهريار دره¬سي(شر) ، آغيل دره¬سي(ش.شر).
335. يئنگي كندي : (67 ج.شر ، 1460) طبيعت: دشتي ، معتدل.
336. يئنگيجه : (63 ش.غ ، 1872) طبيعت: دره اي ، تپه باستاني كول تپه(1/ش).
337. يئنگيجه : (77 ش.شر،1840) طبيعت: دره اي ، داش دره(ش) ، تپه هاي نخود يئري(شر) و گؤزو سررسي (غ) و كوههاي قوش داغي(ش) ، جعفرقلي و دوه داشي(ش.شر) و گونئي داغي (ج.شر). يئنگي در تركي يعني نظيره و جفت.
338. يئنگيجه دليكانلي(قيشلاق) : (90 ش.شر ،2040) طبيعت: دره اي ،كوههاي ديبكلي(ش.شر) ، قبله بولاغي(ج.شر) ، توزدو(ج.غ).
339. يال قيشلاقي :(63 ش.شر،1560) طبيعت: دره اي ،گرمه چاي(ش) ، چينير داغي(ج/ج.غ) ، دره¬هاي سيدحسن(ج) و پيسلر(شر).
340. يالقيز آغاج : (77 ش.غ ، 1770) طبيعت: دره اي. يالقيز(يالقوز/يالنيز) يعني تنها و تك. يالقيز آغاج يعني درخت تك.
341. يان بولاق : (45 ج.شر ، 1930) طبيعت: دره اي.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home